|
Jesteśmy prywatnym wydawnictwem, działającym na rynku od maja 1991 roku.
Tematyka wydawanych przez nas publikacji obejmuje różne dziedziny nauk humanistycznych — historię, historię sztuki, historię literatury, genealogię, biografistykę i archiwistykę.
Wysokie standardy merytoryczne i formalne zyskały uznanie w postaci kilkunastu nagród, wyróżnień i nominacji przyznanych książkom i autorom naszego wydawnictwa, m.in. Klio, Nagroda im. A. Heymowskiego, Nagroda im. prof. Jerzego Skowronka, nominacja do Podporiusza 2003. Ostatnio (2 XII 2009 r.) laureatem Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej został prof. Jerzy Strzelczyk za książkę " Pióro w wątłych dłoniach".
Przygotowywane przez nas publikacje to zarówno nasze własne inicjatywy wydawnicze, jak i prace zamówione przez naszych klientów. Zastosowanie najnowocześniejszych technologii komputerowych pozwala nam na przygotowywanie ich w postaci drukowanej, elektronicznej (dostępnej w internecie i na nośnikach) oraz w druku na życzenie, i zapewnia właściwy poziom techniczny.
Dotychczas opublikowaliśmy ponad siedemset tytułów (wśród nich „Sztuka perska” Zdzisława Żygulskiego jun., „Nośniki pamięci historycznej” Marcina Kuli, „Aleje czarów” Juliusza Wiktora Gomulickiego, „Malarstwo gotyckie w Polsce”, „Architektura romańska w Polsce” Zygmunta Świechowskiego), wydajemy także sami bądź we współpracy z innymi instytucjami (m.in. Instytut Badań Interdyscyplinarnych Artes Liberales UW (d. OBTA), Archiwum Państwowe m.st. Warszawy, Instytut Historyczny UW, Instytut Sztuki PAN, Instytut Historii PAN, Archiwum Główne Akt Dawnych) kilka publikacji periodycznych (miesięczników, kwartalników i roczników, np. „Przegląd Historyczny”, „Dzieje Najnowsze”, „Kronika Warszawy”, „Studia Źródłoznawcze”). Ponadto na zlecenie innych wydawców i instytucji opublikowaliśmy kilkadziesiąt pozycji książkowych i wiele numerów czasopism. Mamy również wieloletnie doświadczenia w przygotowaniu do druku kolorowych magazynów.
Od 1993 roku nasze wybrane projekty wydawnicze są współfinansowane przez Komitet Badań Naukowych, obecnie Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Wydawnictwo DiG jest członkiem Polskiej Izby Książki. |
|
Zasady dotyczące przypisów stosowane w Wydawnictwie DiG (Informacje dla autorów i redaktorów naukowych)
1. Przypisy bibliograficzne powinny zawierać następujące elementy:
- inicjał imienia i nazwisko autora,
- po przecinku tytuł publikacji zaznaczony kursywą (w przypadku materiałów niepublikowanych tytuł ten powinien być prosto, bez cudzysłowu; to samo dotyczy materiałów znajdujących się w archiwach)
- po przecinku miejsce i rok wydania.
Np. H. Chamerska, Drobna szlachta w Królestwie Polskim (1832–1864), Warszawa 1974.
2. Jeżeli powoływana publikacja zawarta jest w pracy zbiorowej lub serii czy też czasopiśmie, zapis powinien być następujący:
- inicjał imienia i nazwisko autora,
- po przecinku tytuł publikacji zaznaczony kursywą,
- po przecinku w:, a następnie tytuł publikacji zbiorowej zaznaczony kursywą,
- po przecinku pod red. i inicjał imienia oraz nazwisko redaktora tomu,
- po przecinku ewentualnie numer tomu,
- po przecinku miejsce i rok wydania
Np. J. Strzelczyk, Odczuwanie przyrody we wcześniejszym średniowieczu, w: Człowiek i przyroda w średniowieczu i we wczesnym okresie nowożytnym, pod red. W. Iwańczaka i K. Brachy, Warszawa 2000.
lub też w przypadku serii lub albo czasopisma:
- inicjał imienia i nazwisko autora,
- po przecinku tytuł publikacji zaznaczony kursywą,
- po przecinku (bez w:) nazwa serii (dużymi literami bez cudzysłowu) lub czasopisma (dużymi literami w cudzysłowie),
- po przecinku numer rocznika i rok wydania (w przypadku serii) lub rok wydania i po przecinku numer bądź zeszyt, a następnie data dzienna (w przypadku czasopisma).
Np. J. Maciejewski, Rasa i principium. O przemianach formuły Polski i Polaka w XIX i XX w.,
„Odra” 1989, nr 1.
3. Jeżeli w tekście głównym zamieszczony jest cytat, konieczne jest dodanie w przypisie po odpowiednim zapisie bibliograficznym po przecinku s. i numeru strony lub stron.
4. W razie powoływania się na materiały archiwalne przypisy bibliograficzne powinny zawierać następujące elementy:
- tytuł dokumentu (pisany prosto),
- po przecinku archiwum, w którym przechowywany jest dokument,
- po przecinku nazwę zespołu lub kolekcji, które zawierają powoływany dokument,
- po przecinku sygnaturę dokumentu,
- po przecinku k. i numer karty lub s. i numer strony.
Np. Poselstwo RP w Sofii do MSZ, 7 III 1938 r., Archiwum Akt Nowych, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, sygn. 11738, k. 122 — to jest zapis od szczegółu do ogółu.
Możemy też zastosować zapis odwrotny, tzn. rozpocząć od nazwy archiwum, następnie podać nazwę zespołu, a na koniec dokumentu (od ogółu do szczegółu).
Np. Archiwum Akt Nowych, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Poselstwo RP w Sofii do MSZ, 7 III 1938 r., sygn. 11738, k. 122.
Ważne jest, by w całej pracy był stosowany jednolity zapis.
5. W przypadku powtarzających się w kolejnych przypisach pozycji bibliograficznych stosujemy następujący zapis (ważne jest, by ten zapis był konsekwentnie albo łaciński, albo polski):
- ibidem/tamże — w sytuacji, gdy w kolejnym przypisie występuje ta sama pozycja bibliograficzna, a przypis poprzedzający zawiera tylko jedną, właśnie tę pozycję;
- idem/tenże (tegoż), eadem/taż (tejże) — w sytuacji, gdy kolejna pozycja bibliograficzna jest tego samego autora/autorki, również w ramach tego samego przypisu;
- op. cit./dz. cyt. — po inicjale imienia i nazwisku autora, gdy powtarza się ta sama pozycja bibliograficzna przywoływanego już autora, ale pod warunkiem, że jest to jedyna jego pozycja przywoływana w publikacji; gdy jest ich kilka, przy kolejnych przywołaniach po inicjale imienia i nazwisku autora stosujemy skrócony tytuł (pierwsze początkowe wyrazy tytułu) i trzy kropki, za każdym razem tak samo (już bez op. cit./dz. cyt.).
6. Jeśli w publikacji został przyjęty spis skrótów bibliograficznych, stosujemy w przypisach zapis zgodny z tymi skrótami. |
